Hazel heeft longkanker. Ze gaat niet meer naar school, maar om toch mensen te ontmoeten en vrienden te maken sturen haar ouders haar naar een Praatgroep. In eerste instantie vindt ze dat verschrikkelijk, totdat Augustus Waters (a.k.a. Gus) op komt dagen, die botkanker heeft gehad. Ze trekken steeds meer met elkaar op en dan besluit Gus om zijn Wens (van een stichting soortgelijk aan Make-A-Wish) voor Hazel te gebruiken. Samen vliegen ze naar Amsterdam, om de schrijver van Hazels favoriete boek (Een vorstelijke beproeving) aan de tand te voelen over de onduidelijke afloop van het boek. Even zijn ze heel gelukkig samen, maar ze weten beide dat dat nooit meer heel lang kan duren door de kanker. Hazel is naar eigen woorden een granaat, die elk moment kan ontploffen. Maar is Gus dat niet ook?
Het boek
Onnodig om te zeggen dat ik hoge verwachtingen had van het boek. Ik ken niemand die het boek níet goed vond en het boek heeft dan ook 4,48 sterren gemiddeld op Goodreads. Dat beloofde in ieder geval wat! Ik heb de Nederlandstalige versie gelezen, waar ik achteraf heel blij mee ben, omdat ik niet weet of ik anders alles had gesnapt. Hazel en Gus zijn beide nogal van de wijsheden en hoewel die in het Engels ongetwijfeld beter klinken, waren ze in het Nederlands ook goed. Afijn, over naar mijn echte mening. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het was een goed boek. Echt. Zowel de schrijfstijl als het verhaal zelf waren heel sterk, de personages kwamen goed naar voren en het trieste verhaal wordt op een luchtige manier gebracht. De manier van praten van de personages en het feit dat Hazel meteen met Gus mee naar huis gaat zijn misschien wat onrealistisch, maar daarom niet minder leuk. Ik kon niet meer stoppen met lezen! (en heb dat dan ook niet gedaan)
Maar hier is de grote onthulling: ik heb niet gehuild. Ik had de tissuedoos al klaarstaan en had verwacht toch minstens een keer tranen in mijn ogen te krijgen, maar ik heb niet gehuild.Volgens mij ben ik daarin één van de weinige, maar goed. Ja, ik vond het een goed boek, maar het heeft me niet zo geraakt als andere mensen. Dat kan betekenen dat ik of gewoon een heel ongevoelig persoon ben, of dat het te luchtig is beschreven om mij te laten huilen. Op de één of andere manier kon ik me gewoon niet zo heel goed inleven. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog? Maar ja, om maar even te quoten: de wereld is geen wensvervullingsfabriek. En desondanks is het een absolute aanrader - ik ga hem zeker ook nog eens in het Engels lezen!
De film
Afijn, eens zien hoe hij dan is op het grote doek. Gisteravond vertrok ik dus vol goede moed en nieuwsgierigheid naar de bioscoop. Zonder tissues. Overigens was het eerste keer dat ik alleen naar de bios ging, en eigenlijk beviel het me wel om lekker te zitten lezen terwijl de hal volstroomde met zenuwachtige meisjes die bang waren voor hun make-up en ongelukkige jongens die meegesleept waren door hun vriendin. (De zaal bleek later overigens wel heel vervelend te zijn, met een heleboel ieh-geluidjes.) Maar om terug te komen op de tissues: die had ik dus bijna nodig, hè. Niet helemaal trouwens, maar om me heen hoorde ik wel overal gesnotter. Want jeetje, wat een mooie film.
Vooral het einde van de film is heel zielig, maar hij is ook heel schattig en ontroerend, en... grappig. De acteurs vind ik echt heel goed en wederom komen de personages goed naar voren. Nog een pluspunt: de film was, op het feit dat Hazel in het boek in het begin wat meer afstand houdt na, bijna hetzelfde als het boek. Het klinkt misschien saai om al precies te weten wat er gaat gebeuren, maar het was gewoon perfect om alles op beeld te zien. Ik ben stiekem een beetje verliefd geworden op The Fault in Our Stars (nog een keer quoten: "I fell in love the way you fall asleep: slowly, and then all at once.”).
Om samen te vatten: de film had van mij eindeloos mogen duren. Maar ja, some infinities are bigger than other infinities (nu zal ik stoppen met quoten). Ik zeg niet vaak dat de film even goed als of zelfs beter is dan het boek, maar hierbij kan ik het niet laten!
PS. Oh, en wat ook leuk was: Amsterdam in een Amerikaanse film. Vreemd, maar wel leuk.
Heb jij The Fault in Our Stars al gelezen en zo ja, wat vond je ervan? Wil jij ook naar de film?
Sometimes, you read a book and it fills you with this weird evangelical
zeal, and you become convinced that the shattered world will never be put
back together unless and until all living humans read the book
- John Green, The Fault in Our Stars
zeal, and you become convinced that the shattered world will never be put
back together unless and until all living humans read the book
- John Green, The Fault in Our Stars
Misschien vind je dit ook leuk: